CU-rious Explorer: Η Μικαέλα Καρή κάνει τις μεγάλες της ανακαλύψεις μέσα από κάθε ρόλο της
Το να είσαι ηθοποιός, σημαίνει, εξ ορισμού, ότι είσαι και περίεργο άτομο και θες να εξερευνήσεις πολλές πλευρές του εαυτού σου, του ανθρώπου γενικά, του κόσμου.
Η Μικαέλα Κάρι ήρθε από την Κύπρο στην Αθήνα στα 18 της για να σπουδάσει υποκριτική. Και το έκανε γιατί πίστευε πως θα βρει τον δρόμο για να ανακαλύψει περισσότερα.
Σε αυτόν τον κύκλο συνεντεύξεων που κάναμε με τους Curious Explorers, η περίπτωση της Μικαέλας είναι αυτή που κάνει πιο ξεκάθαρο αυτό που ίσχυε και ισχύει για όλους: ο τόπος που γεννιόμαστε και ζούμε, καθορίζει το πόσο μακριά θα φτάσουμε. Και, γι’ αυτό, τον αποχωριζόμαστε, γιατί πιστεύουμε πως κάπου αλλού θα μας ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες. Και, μετά από χρόνια, βλέπουμε πως τελικά ο τόπος μας είχε πολλά να μας προσφέρει σε ανακάλυψη.
Αυτοί είναι οι Explorers μας. Curious για το μακρινό, όταν, εν τέλει, δεν έχουν εξερευνήσει το κοντινό, το δικό τους έδαφος. Αυτοί είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Μικρύναμε τις αποστάσεις με τις εφευρέσεις, για να μπορούμε να φεύγουμε και να βλέπουμε το «σπίτι» μας από απόσταση, ώστε να καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι που θέλουμε να ανακαλύψουμε.
Τα δίκτυα υψηλών ταχυτήτων, πέρα από όλα τα άλλα, έρχονται να μας προσφέρουν αυτό: τη δυνατότητα να αποχωριζόμαστε ψηφιακά τις ρίζες μας, αυτά που έχουμε ως δεδομένα, να μας λείπουν και να επιστρέφουμε σε αυτά, με αυτή την καβαφική Οδύσσεια, να χαιρόμαστε για το ταξίδι και όχι τον προορισμό, διότι όλα τα κάνουμε για την επιστροφή μας εκεί που ανακαλύψαμε ως παιδιά τι είμαστε.
Πώς ήταν η ζωή σου στην Κύπρο; Μου είπες έμεινες εκεί μέχρι τα 18 σου, σωστά;
Ναι. Τότε έφυγα. Κοίτα. Η Κύπρος μου έδινε πάντα την αίσθηση πως δε θα μπορέσω να κυνηγήσω όσα θέλω, ένιωθα πως ο ουρανός ήταν πιο χαμηλά, για να στο πω έτσι σχηματικά. Ένιωθα ότι όλα είναι σε κουτάκια. Έτσι ένιωθα τότε. Τώρα που ξαναπήγα, κατάλαβα ότι τα είχα μετρήσει λάθος. Γενικά, το παρελθόν μου στην Κύπρο ήταν πικρόγλυκο. Γλυκό το έκαναν οι άνθρωποι που γνώρισα και έγιναν κομμάτι της ζωής μου.
Στο σχολείο ήσουν δημοφιλές άτομο ή πιο… κλειστή;
Κάτι ενδιάμεσο. Είχα αρκετές παρέες, αλλά δεν ήμουν η «αρχηγός» της παρέας. Με πολλούς πάντως έχω κρατήσει μέχρι σήμερα φιλικές σχέσεις.
Εδώ στην Αθήνα, πού γνώρισες τους φίλους σου;
Από τη δραματική σχολή, από τον χορό ή από την εποχή που δούλευα σε μπαρ. Έναν χρόνο περίπου δούλευα, πέρασα από όλα τα πόστα.
Σου άρεσε η νυχτερινή ζωή;
Καθόλου. Το έκανα για τα λεφτά μόνο. Δεν είμαι καθόλου της νύχτας παιδί. Δεν τρελαίνομαι να βγαίνω βράδυ, προτιμώ να μείνω σπίτι να διαβάσω το βιβλίο μου.
Ποια ήταν η πρώτη σου αίσθηση από την Αθήνα;
Τότε είχα τρομερό άγχος και ένιωθα ότι ήρθα σε μια ζούγκλα. Παρά το ότι είμαστε τόσο κοντά Ελλάδα και Κύπρος, εγώ ένιωθα ότι έχω έρθει σε μια άλλη χώρα και πρέπει να επιβιώσω. Αυτό, με περίεργο τρόπο, με ξεκλείδωσε και κατάλαβα ότι εγώ κάνω κουμάντο στη ζωή μου. Στην πορεία, η Αθήνα με άνοιξε πολύ ως άνθρωπο.
Πώς είναι να προσπαθείς να γίνεις ηθοποιός στην Αθήνα ενώ είσαι από την Κύπρο, άρα το γνώριμό σου περιβάλλον είναι μακριά;
Πολύ δύσκολα. Έτσι το βλέπω. Είναι και κάπως μιλημένα τα πράγματα στον χώρο εδώ, ψιλοκαθορισμένα από πριν, γίνονται οντισιόν για να γίνονται. Οκ, αν σου τύχει ο πρώτος ρόλος, μετά ανοίγει μια πόρτα, αλλά μη φανταστείς… Απογοητεύτηκα αρκετά από την κατάσταση εδώ. Το ταλέντο και η σκληρή δουλειά, κάποτε αμείβονται. Απλά, αυτό το «κάποτε» μπορεί να είναι μακριά. Κι όσο αργεί, τόσο σε τρώει πολύ η αδικία. Κάθε ρόλος είναι μια επιβεβαίωση ότι κάτι αξίζεις, αλλά δεν παύει να χρειάζεται πολύ μεγάλη αντοχή, πολεμάς συνέχεια με θηρία και το αντάλλαγμα είναι μικρό.
Δε μου περιγράφεις κάτι τρομερά διαφορετικό από κάθε άλλη δουλειά…Από την ίδια την κοινωνία και τον κόσμο.
Ναι, φαντάζομαι πως δεν είμαστε μοναδικοί εμείς οι ηθοποιοί στα άσχημα και όλα τα επαγγέλματα το έχουν. Απλά, όσο κι αν το κατανοείς αυτό, πάντα σε τρώει το σαράκι και αναρωτιέσαι γιατί ο τάδε ή η δείνα πήρε την ευκαιρία κι εσύ όχι. Στο τέλος της ημέρας, εμένα με νοιάζει το ηθικό κομμάτι και το να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου.
Μου ακούγεται απόλυτο, όπως το περιγράφεις. Όλοι μας θέλουμε να πάμε με την ηθική μας και αυτό που ορίζουμε ως «αξίες», αλλά με αυτό δεν πας πολύ μακριά. Όχι να τα καταπατήσεις, αλλά κανείς δεν εξελίσσεται χωρίς μικρούς ή μεγάλους συμβιβασμούς. Δε λέω να φτάσεις να αντιπαθείς τον εαυτό σου, αλλά για τις μικρές οπισθοχωρήσεις.
Ναι, δε θέλω να πω τη λέξη «ποτέ». Με νοιάζει να είμαι απλά περήφανη για τη διαδρομή μου. Οκ, ναι, θα γίνουν συμβιβασμοί. Αλλά εξαρτάται τι είδους. Δεν είναι όλα το ίδιο εύκολο να τα δεχτείς/επιλέξεις.
Σου έκανα αυτή την επισήμανση γιατί αισθάνομαι πως οι άνθρωποι είμαστε έτσι φτιαγμένοι που αρνούμαστε να δεχτούμε να μας έρθει κάτι εύκολα. Κι ας έχουμε εμπειρία σε μια δουλειά, κι ας έχουμε φάει με το κουτάλι κάποια πράγματα, θέλουμε να μας έρχονται όλα με τον κόπο της πρώτης φοράς. Υποτίθεται ότι αποκτάς εμπειρία για να κατακτάς πιο εύκολα ή λιγότερο δύσκολα. Ίσως να εμποδίζεις τον εαυτό σου από το να ανακαλύψει πράγματα.
Ίσως, ναι. Κι εγώ τώρα, όπως τα συζητάμε, τα συνειδητοποιώ κάποια πράγματα. Μου αρέσει να είμαι σε αυτούς τους ρυθμούς, να είμαι σκληραγωγημένη, να δουλεύω συνέχεια για να πετύχω κάτι. Δε χαλαρώνω, ναι. Σαφώς, πρέπει να αρχίσω να χαλαρώνω. Είμαι 25, έχω χρόνο για να το πετύχω αυτό.
Στα 25 σου είσαι σε μια φάση, συνήθως, που αρχίζεις να κατανοείς τι θες να εξερευνήσεις. Όχι απόλυτα, αλλά αποκτάς μια ιδέα. Χωρίς να σημαίνει πως δε χάνεις συχνά πυκνά την κατεύθυνση. Θα έλεγες ότι είσαι σε μια σταθερή στιγμή της ζωής σου ως προς το τι θες ή σε μια ανισορροπία;
Θα έλεγα ότι είμαι πιο μπερδεμένη από ποτέ.Είναι όλα στον αέρα στο κεφάλι μου. Ίσως είναι αυτή η ανυπομονησία του καινούργιου, της νέας σελίδας που έρχεται, αφού επιστρέφω ξανά στην Κύπρο για μια επαγγελματική πρόκληση και με τη διάθεση να μείνω.
Οι ρόλοι και η εξερεύνηση που κάνεις στα χαρακτηριστικά τους, δε σου ξεδιαλύνουν λίγο το ποια είσαι και πού βρίσκεσαι; Δε σε κατεβάζουν από τον αέρα για να πατήσεις στο μονοπάτι και να ανακαλύψεις πτυχές σου που δεν τις γνώριζες;
Αυτό συμβαίνει, αυτό είναι η μαγεία του θεάτρου ειδικά, της υποκριτικής γενικά. Έκανα, για παράδειγμα, την Κατερίνα Γώγου σε μια παράσταση, με την οποία θεωρώ ότι ως χαρακτήρες και φιλοσοφία ζωής έχουμε κοινά, αν ζούσε θα κάναμε παρέα, η οποία όμως είχε από ένα σημείο και μετά εθισμούς, δεν έβρισκε νόημα στο να ζει…Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί κάποιες φορές είναι το αντίθετο από αυτό που λες. Η εξερεύνηση ενός ρόλου, μπορεί να σε κάνει ακόμα πιο ανισόρροπο. Ήταν επίπονη διαδικασία για εμένα να μην παρασυρθώ στο να γίνω η Γώγου, να πέσω σε κατάθλιψη. Μια λεπτή ισορροπία να την κατανοήσω, χωρίς να της μοιάσω. Αυτό, όμως, που ανακαλύπτει ένας ηθοποιός, είναι να μπορεί να διαχωρίσει την πραγματικότητά του από τη μυθοπλασία του ρόλου του. Ή να διαχειριστεί τις φορές που η ζωή του είναι σε διαφορετικό συναίσθημα από τον ρόλο. Να είσαι δηλαδή τρομερά χαρούμενος ή λυπημένος, είναι ένα εμπόδιο στην προσπάθειά σου να υποδυθείς σωστά. Αυτή η διαδικασία σε επαναφέρει στο μονοπάτι που ανέφερες. Για να στο πάρω από το θέατρο και να στο πάω στην κανονική ζωή, στην τωρινή πραγματικότητα, είναι κι αυτή μια περίοδος που όλοι ανακαλύπτουμε το ποιοι είμαστε ηθικά και ψυχικά. Βλέπουμε δίπλα μας έναν πόλεμο, ανθρώπους να λιμοκτονούν και από τη μία θέλουμε να αφεθούμε στη θλίψη, από την άλλη όμως, πρέπει να συνεχίζουμε, δεν πρέπει να νιώθουμε τύψεις που δεν είμαστε εμείς θύματα πολέμου. Ανακαλύπτουμε, σαφώς, και πόσο διαφέρουμε με κάποιους ηθικά. Είναι κι αυτό μέρος της ζωής.
Το θέατρο, η έκθεση γενικά μέσω της υποκριτικής, είναι σαν ένα Instagram στη βάση της συνθήκης. Δηλαδή, η σκηνή είναι το προφίλ σου, ο ρόλος σου είναι οι αναρτήσεις σου, κι από κάτω υπάρχει ένα κοινό που σε ακολουθεί εκείνη τη στιγμή και βλέπει τι ανεβάζεις, ενώ εσύ δεν τους βλέπεις όλους, βλέπεις μόνο κάποιους. Σα να λέμε, βλέπεις όσους γνωρίζεις και τους άλλους εκείνη τη στιγμή τους μαθαίνεις. Με ρούχα ή χωρίς, υποδυόμενη έναν ευγενικό άνθρωπο ή έναν χαρακτήρα που έχει αρνητικά στοιχεία.
Είναι, περισσότερο, σαν το Instagram ενός ανθρώπου που τον ακολουθούν για να γίνει και ο κοινωνικός και ηθικός τους ταγός. Να βρουν σε σένα τη δυνατή φωνή, αυτή που ακούγεται. Οπότε, νιώθω και ευθύνη για αυτούς που με «ακολουθούν». Μου αρέσει πολύ η έκθεση. Την αποζητώ. Και, πια, μπορώ να προχωράω στη δουλειά μου χωρίς να με επηρεάζουν τα άσχημα σχόλια. Και, σε αντίθεση με το Instagram, το θέατρο απαιτεί να έχεις απόλυτη συγκέντρωση, να σκεφτείς πολύ πώς θα τοποθετηθείς, διότι η παραμική στιγμή χαλάρωσης, θα φέρει λάθη.
Ταξιδεύεις;
Εντός Ελλάδας κυρίως, και από και προς την Κύπρο. Θέλω να κάνω περισσότερα ταξίδια. Έχω μέρη που είναι στόχοι ζωής: Ιαπωνία, Ινδία, να πάω στο Broadway να δω παραστάσεις, Ινδονησία. Άμα μπορούσα να τα κάνω και χωρίς αεροπλάνο (γέλια)!
Θυμήθηκα τι ήθελα να σε ρωτήσω πριν από αυτό. Στη δουλειά σου, μπαίνεις κάθε χρόνο σε μία, δύο ή και παραπάνω διαφορετικές δουλειές και ομάδες ανθρώπων, και ο χρόνος σας μαζί είναι, συνήθως, βραχύβιος. Άρα, βιώνετε πολλά τέλη κάθε χρόνο. Ανακαλύπτετε διαρκώς μια νέα συνθήκη απώλειας.
Είναι όντως πολύ περίεργο αυτό, διότι όλοι μας σε αυτή τη δουλειά περνάμε από επίπονα στάδια για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και, ως γνωστόν, ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους περισσότερο από τη χαρά. Κρατάω επαφές με όσους μπορώ, όταν τελειώνει μια δουλειά, αλλά όσο προχωράς στις επόμενες, ο χρόνος σου μειώνεται, δε βρίσκεστε εύκολα και κάπως τελειώνει.
