CU-rious Explorer: Ο Γιάννης Ασλάνης θέλει να μοιραστεί τους πραγματικούς και ψηφιακούς κόσμους του, αλλά ένα μέρος το φυλάει κρυφό
Είναι μόλις 20 ετών. Για μένα, που είμαι στα 34 μου, είναι μόλις 20 ετών. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του στο Πέραμα. Δεν έχω ξαναπάει εκεί. Για να φτάσεις στο σπίτι του, περνάς όλο τον πολιτισμό και νιώθεις σα να έχεις πάει σε χωριό. Σταματάς μπροστά σε έναν ανηφορικό δρόμο παλιάς κοπής, δεξιά σου το βουνό, ένα άδειο χωράφι, άγονο, με νεκρά χόρτα, και αριστερά ένας ανηφορικός χαλικόδρομος για να δουλέψεις τις γάμπες σου. Ο Γιάννης Ασλάνης με περίμενε εκεί για να μου μιλήσει για όσα θέλει να ανακαλύψει, για όσα του γεννούν την περιέργεια.
Κρίνοντας από το τοπίο έξω από το σπίτι του, δεν είναι και παράλογη η περιέργειά του. Το μέρος όπου γεννιόμαστε και/ή μεγαλώνουμε, που περνάμε την παιδική μας ηλικία, μας στιγματίζει. Μας διαμορφώνει. Ο Γιάννης βλέπει γύρω του τη σιωπή και την επικράτηση του φυσικού τοπίου, του παρακμάζοντος φυσικού τοπίου, και θέλει να αλλάξει το σκηνικό. Με τη φαντασία του και με τις ψηφιακές προσλαμβάνουσες.
Στο μέρος που μένει, δεν περίμενα να βρω καλό σήμα και σύνδεση. Αλλά, αν είσαι εξερευνητής, θες μια γρήγορη ταχύτητα, γερό δίκτυο, για να μπορείς να εξερευνήσεις αργά και σταθερά τον κόσμο.
Ένας gamer/ερασιτέχνης φωτογράφος, ο 20χρονος Γιάννης, με οδηγεί στην πλώρη του «καραβιού» του. Εκ της πλώρης αυτής, αρχίζει το explore. Δικό του και δικό μου.
Τι σε εκφράζει και πότε άρχισες να καταλαβαίνεις ποιος θες να είσαι;
Από πάντα ήθελα να μιλάω με τους ανθρώπους και να κοινωνικοποιούμαι, να είμαι με τον κόσμο, αλλά αυτό ήταν δύσκολο όταν ήμουν μικρός, δεν είχα ανθρώπους γύρω μου για να το ανακαλύψω, να το καταλάβω. Ο κόσμος μου ήταν το δωμάτιό μου. Ήταν στις αρχές του λυκείου που απέκτησα μια παρέα και άρχισα να παίρνω ερεθίσματα και να αντιλαμβάνομαι τι μου αρέσει. Έτσι, ήρθε η αγάπη μου για τη φωτογραφία και μετά για το gaming. Μέσα από αυτά, ιδίως τη φωτογραφία, μπορώ να δείχνω ποιος είμαι.
Άρα, κάπως ακολούθησες αυτόν τον άγραφο κανόνα, ότι δηλαδή όσοι δείχνουν μια έντονη κοινωνική ζωή και ανάγκη για επικοινωνία στην ενήλικη ζωή τους, πέρασαν πολλή σιωπή και χρόνια πιο απομονωμένοι από τους άλλους. Κάπως ταυτίζομαι με αυτό, αν ισχύει…
Ισχύει, ναι. Σε μένα, τουλάχιστον. Είχα πολύ λίγους φίλους. Στο σχολείο μπορεί να μιλούσα με αρκετούς, αλλά οι φίλοι μου ήταν 1-2 άτομα. Και μετά είχα τον αδερφό μου, που είναι λίγο μεγαλύτερος. Στο διάλειμμα έβλεπα αρκετές παρέες από 6-7 άτομα κι ενώ μπορεί να αντάλλασσα κάποιες κουβέντες, κατέληγα μόνος, γιατί δεν ένιωθα ότι θέλω να μιλήσω με κάποιον.
Αυτό συνέβαινε γιατί ένιωθες να μην ανήκεις κάπου;
Μου συνέβαινε γιατί έβλεπα πολλούς να γνωρίζουν τι θέλουν, να ξέρουν να εκφραστούν μέσα από πράγματα που τους αρέσουν, κι εγώ απλά δεν ένιωθα καλός σε κάτι συγκεκριμένο. Μου άρεσαν διάφορα, αλλά τίποτα τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να συνδεθεί μαζί μου και να το συζητάμε και αυτό να μας κάνει φίλους. Οπότε, ένιωθα άβολα.
Σε εκείνη την ηλικία, προ λυκείου, τι σχέση έχεις με τα social media και το κινητό σου;
Εκεί, κάπου στα 13-14, υπήρχε το Facebook που άρχιζε να «πεθαίνει» και ήταν και το ξεκίνημα του Instagram. Είχα ό,τι έβλεπα από τον αδερφό μου, από το κινητό του.
Ποια είναι η πρώτη στιγμή που «ίδρυσες» τον δικό σου ψηφιακό κόσμο;
Ήμουν γύρω στα 15, που έκανα και μια συζήτηση με τους γονείς μου για να κάνω ένα προφίλ στο Instagram, όπου από νωρίς άρχισα να ανεβάζω φωτογραφίες που τραβούσα με τη φωτογραφική. Συνήθως κάποιος θα το σχολίαζε, εγώ θα απαντούσα κι έτσι θα ξεκινούσε μια αλληλεπίδραση.
Είσαι τύπος που προτιμά να παίρνει τηλέφωνο τον άλλον ή να στέλνει μηνύματα και ηχητικά;
Κάνω στους άλλους αυτό που θέλω να μου κάνουν, άρα προτιμώ να τηλεφωνώ. Τα άλλα θεωρώ πως παίρνουν περισσότερο χρόνο να μεταφέρω αυτό που θέλω να πω. Θα πω κάτι, θα το ακούσει ο άλλος εκείνη τη στιγμή, ξέρω ότι έφτασε το μήνυμά μου.
Τι διαφορετικό έχουν η φωτογραφία και το gaming για σένα; Ή μήπως δεν έχουν;
Σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό από την άποψη ότι η φωτογραφία είναι κάτι που βλέπεις εκείνη τη στιγμή, το απαθανατίζεις και that’s it. Στο gaming όμως, οποιοδήποτε παιχνίδι κι αν παίζεις, αλλάζει διαρκώς και βλέπεις κάτι καινούργιο, δεν υπάρχει κάτι σταθερό να απαθανατίσεις. Θεωρώ όμως ότι συνδέονται, διότι έχουν ένα τεράστιο εύρος δυνατοτήτων για να εκφραστείς.
Τι θα σε κάνει να σταματήσεις, να πάρεις την κάμερα και να κάτσεις να τραβήξεις μερικές λήψεις;
Προσωπικά, δε θεωρώ πως κάτι πρέπει να είναι ουάου, φαντασμαγορικό. Είναι κάτι που μου τραβάει το μάτι, όσο απλό ή εντυπωσιακό κι αν είναι. Ένα πουλί που πετάει σε έναν άδειο ουρανό, για παράδειγμα. Θέλω απλά να αισθανθώ πως βλέπω κάτι ωραίο.
Μένεις σε αυτό το σπίτι από τη μέρα που γεννήθηκες;
Όχι, αλλά είμαι εδώ από πολύ μικρός.
Αυτό που παρατήρησα, είναι ότι έξω από το σπίτι, είναι σαν ένα χωριό με πολύ λίγους κατοίκους, κι ας είσαι στο Πέραμα. Εγκατάλειψη, μια «κενότητα». Και μέσα, ένα δωμάτιο γεμάτο από λεπτομέρειες ενός ανθρώπου που ζει. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς νιώθει ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια περιοχή με μια αίσθηση λίγης ζωής έξω από το σπίτι του;
Αυτό που λες τώρα, είναι αυτό που συνέβαινε σε όλη μου την παιδική ηλικία. Ο περίγυρος, ο χώρος που κατοικώ, με επηρέαζε και στις παρέες μου. Οι περισσότεροι στο σχολείο έμεναν σε ένα πολύ πιο κεντρικό σημείο, άρα μαζεύονταν κάπου πιο εύκολα. Για εμένα ήταν πιο δύσκολο σε αυτή την ηλικία να πάω πολύ μακριά. Ήταν, ας πούμε, ένα εμπόδιο στην κοινωνικοποίησή μου.
Κατανοώ από αυτό πως για σένα ήταν μια ευκολία και μια ανάγκη το gaming, διότι σε σύστησε σε online κοινότητες και ικανοποιούσες την ανάγκη σου να «βγεις από το σπίτι». Πόσο συχνά χρησιμοποιείς σε αυτή την ηλικία το gaming και τα social για να επικοινωνήσεις;
Παρόλο που, πλέον, ως 20χρονος που μπορώ να πάω οπουδήποτε και δεν έχω περιορισμό, τα χρησιμοποιώ καθημερινά και αρκετές ώρες, γιατί έχω πολλά άτομα που είναι είτε εκτός Αθήνας είτε εκτός Ελλάδας. Οπότε, με το gaming ερχόμαστε πιο κοντά, κάνοντας κάτι μαζί.
Ποιο social medium χρησιμοποιείς περισσότερο;
Το Instagram.
Πόσους ακολουθείς και πόσοι σε ακολουθούν;
400 και 400.
Από αυτούς τους 400+400, πόσους ξέρεις, έχεις δει δηλαδή τουλάχιστον μια φορά από κοντά και πόσοι είναι follows με άγνωστους.
Από τα 400 άτομα, τα 200 τα έχω δει έστω και μία φορά, και τα άλλα 200 δεν τα γνωρίζω. Στο περίπου στα λέω τώρα.
Με αυτούς που δεν έχεις δει από κοντά ποτέ, έχετε τις κλασικές συναναστροφές; Κάποιο reaction, κάποια ανταλλαγή σχολίων σε αναρτήσεις;
Ναι, φυσικά.
Πώς σε κάνει να νιώθεις το να επικοινωνείς, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό σου, κάτι που είδες, κάτι που εσένα σε ενθουσιάζει, σε ανθρώπους που δεν ξέρεις τα γούστα τους, τι τους αρέσει, και να παίρνεις την αποδοχή με ένα like ή ένα επαινετικό σχόλιο;
Ένας καλός λόγος που θα ακούσουμε από έναν γνωστό μας, από την οικογένειά μας, έναν φίλο μας, σίγουρα μας αρέσει, αλλά από έναν άγνωστο, που δεν ξέρουμε τον χαρακτήρα του, τον καλό λόγο τον απολαμβάνουμε περισσότερο. Θεωρώ πως είναι πιο genuine, πιο αληθινό.
Από αυτά που φωτογραφίζεις, πόσα θες να μοιραστείς και τα μοιράζεσαι; Αν βγάλεις δηλαδή 50 φωτογραφίες, θα θες να τις αναρτήσεις και τις 50;
Θέλω όλες. Θέλω ό,τι τραβάω να το μοιράζομαι με τον άλλον, για να δει ακριβώς ό,τι έχω δει.
Ό,τι φωτογραφίζεις, το μοιράζεσαι όπως είναι, ή επεξεργάζεσαι; Επιτρέπεις στον εαυτό σου τις ατέλειες;
Το μοναδικό που πειράζω σε μια φωτογραφία, είναι τα χρώματα. Όλο το υπόλοιπο μένει ως έχει.
Ο τρόπος που επικοινωνούμε και εξελισσόμαστε σήμερα, είναι ραγδαία γρήγορος. Τρομερές ταχύτητες. Εμένα με τρόμαζαν και με τρομάζουν, ακόμα και τώρα στα 34 μου, αυτές οι ταχύτητες, γιατί με παρασύρουν και δεν προλαβαίνω να μείνω στη στιγμή. Να την ανακαλύψω ξανά και ξανά. Εσύ μπορείς να απολαύσεις τη στιγμή;
Έχω μεγαλώσει κι εγώ στην εποχή των μεγάλων ταχυτήτων, μπορώ να αντεπεξέλθω, αλλά είναι αρκετά καταιγιστική η εποχή, τις περισσότερες φορές.
Τι μοιράζεστε με τους φίλους σου στο gaming; Τι ανησυχίες, τι όνειρα, τι φόβους;
Επειδή μιλάμε πολύ μέσω gaming, άρα είμαστε εμβυθισμένοι σε έναν φανταστικό κόσμο που υπερβαίνει το ανθρώπινο, κάπως σα να κάμπτονται όλες μας οι αντιστάσεις και συζητάμε ανοιχτά για όλα. Τη στιγμή που παίζουμε, θα πούμε τα πάντα χωρίς φόβο να κριθούμε.
Είπες για φανταστικό κόσμο. Το gaming είναι ένα ταξίδι. Τι σημαίνει για σένα να βρίσκεσαι σε τόσους πολλούς διαφορετικούς κόσμους, νοητικά και ψυχικά, αλλά με την ψευδαίσθηση του σωματικού;
Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να με περιορίσει. Είναι απίστευτο ότι μπορείς να δεις τόσα πολλά τοπία, ναι ψεύτικα, μα και αληθινά στην αίσθηση, αφού τα γραφικά πια είναι άρτια. Είναι σα να βρίσκεσαι εκεί στην πραγματική ζωή.
Με τις φωτογραφίες, συνθέτεις ένα κάδρο ενός κόσμου υπαρκτού και τον παραδίδεις στον θεατή σου. Μπορεί να συνδεθεί η φωτογραφία με το gaming; Να δημιουργήσεις σε ένα παιχνίδι έναν κόσμο και να τον «φωτογραφίσεις» για να τον δει ο ίδιος θεατής;
Χμ, πολύ καλή ερώτηση. Σε πολλά παιχνίδια που παίζω, είναι open world, δηλαδή ο κόσμος δεν έχει όρια, μεγαλώνει διαρκώς. Και συνηθίζω να τραβάω screenshots σα να ήμουν εκεί και να τραβάω τον κόσμο. Οπότε, θα ήθελα να συνθέσω εγώ έναν ψηφιακό κόσμο κάποια στιγμή.
Τι θα ήθελες να ανακαλύψεις στα επόμενα χρόνια της ζωής σου; Έχεις κάτι στο μυαλό σου ή πας με τη στιγμή, με το ρεύμα;
Είναι mainstream αυτό που θα πω, αλλά πέρα από τη στιγμή, αυτό που έχω στο μυαλό μου, είναι να εξερευνώ καθημερινά τον κόσμο μου, τον πραγματικό. Θέλω να ανακαλύπτω νέους δρόμους. Την περασμένη εβδομάδα πέρασα από ένα σοκάκι που δεν είχα ξαναπεράσει, κι ας ήταν κοντά σε γνωστές μου διαδρομές, κι εκεί πέτυχα τον ήλιο να δύει και το φωτογράφισα.
Έχεις αγαπημένες διαδρομές και σημεία που σε ηρεμούν, που νιώθεις ασφαλής και σου προσφέρουν ωραίες εικόνες/λήψεις;
Ναι. Είναι εδώ κοντά ένας δρόμος ανηφορικός, καταλήγει στο βουνό και έχει θέα όλη τη θάλασσα. Σε αυτό το σημείο δύει ο ήλιος και πάντα θα τραβήξω φωτογραφία εκεί. Είναι η ίδια φωτογραφία, μα τη νιώθω διαφορετική.
Αν έστελνες τώρα ένα ομαδικό μήνυμα σε όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα, για να έρθουν να σε βρουν και να σε ακολουθήσουν, πού θα τους πήγαινες;
Είναι μια συγκεκριμένη παραλία στη Σαλαμίνα. Έχω πολλές αναμνήσεις από τη Σαλαμίνα, έχω περάσει πολλές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας εκεί, κι είναι ένας δρόμος παραλιακός που είναι πάντα ήρεμος, ακούς το κύμα, ηρεμείς. Θα έπαιρνα όλα μου τα πρόσωπα να τα πάω εκεί και να μοιραστούμε αυτό το bliss.
Είναι αυτό το σημείο που θα κρατούσες κρυφό από τον κόσμο, δε θα το μοιραζόσουν ποτέ στα social;
Ναι, είναι αυτό το σημείο. Και, παρόλο που πάντα θα ανεβάσω από άλλα μέρη φωτογραφία και θα κάνω tag την τοποθεσία, σε αυτό το σημείο δεν αποκαλύπτω ποτέ πού βρίσκομαι.
